Volgens de Britse media is Katharine Birbalsingh “de strengste schooldirectrice van het land”. Maar er is een reden voor haar strengheid: “Ik wil dat mijn leerlingen in de wereld gaan en hun doel vinden in het leven”. Feit is dat het recept werkt. En wat meer is, ze doet het in een marginale wijk van Londen, waar de meerderheid van de leerlingen van allochtone afkomst is.
“Wij willen allen vooruitkomen, maar indien je op de foute weg bent dan bestaat de vooruitgang uit rechtsomkeer maken en terugkeren naar de goede weg. In dat geval is wie als eerste omkeert de meest vooruitstrevende”, zo luidt het citaat van C.S. Lewis dat aan de muur hangt in het kantoor van Katharine Birbalsingh, directrice van de Michaela school.
In 2010 kwam Katharine Birbalsingh in de media toen ze sprak op de conferentie van de conservatieve partij (wat haar nogal wat vijanden opleverde, hoewel zij geen lid is van de partij). Haar boodschap was eenvoudig: het opvoedkundig systeem is “stuk” omdat het beïnvloed is door ideologieën die de leerlingen schaden.
In 2014 voegde zij de daad bij het woord en opende zij een school, profiterend van een hervorming van de regering die het Brits onderwijssysteem versoepelde door de oprichting van vrije gesubsidieerde scholen toe te laten.
Hoewel de tegenstanders van Birbalsingh alles gedaan hebben om de opening van de school te boycotten, functioneert de Michaela School sinds tien jaar met leerlingen uit socio-economisch minderbegunstigde middens, die er toch in geslaagd zijn zich te plaatsen bij de besten van het land in de examens op secundair niveau.
De redenen voor dit succes kunnen deels gevonden worden in The power of culture, een boek geschreven door enkele leraars van de school, waarin onder andere wordt uitgelegd waarom het nog steeds de moeite waard is om Shakespeare te onderrichten, waarom men God Save the King zingt in een school met een hoge concentratie allochtonen, of waarom de leerlingen zwijgen in de gangen (behalve wanneer ze een personeelslid van de school ontmoeten, dat ze dan in de ogen moeten kijken en groeten met een luid en duidelijk “Dag, professor”).
Het welkomstbericht op de website is ook heel illustratief: “Wij zijn anders. Wij maken het traditionele modieus. Wij werken hard en wij houden vol. Wij prijzen graag vriendelijkheid en dankbaarheid. We nemen uitdagingen aan en ruimen hinderpalen uit de weg. We maken het verschil, zodat we op een dag terug kunnen kijken en weten dat het de moeite waard was”. ‘Hard werken’ is geen beeldspraak: enkele minuten te laat zijn, niet het nodige materiaal hebben of je huiswerk niet gemaakt hebben, zijn evenveel redenen om straf te verdienen, die er gewoonlijk in bestaat een half uur na te blijven op school na het einde van de les. Uiteraard zal de leraar met de leerling praten om de redenen voor de straf uit te leggen, in een gesprek dat gewoonlijk de noodzaak van het op zich nemen van zijn persoonlijke verantwoordelijkheid benadrukt.
Wij hebben Katharine Birbalsingh ondervraagd om haar “educatief recept” te kennen.
De leerling centraal: gezag en genegenheid
Wat is er anders bij Michaela en wat is de sleutel van het succes?
Alle goede moeders weten waarover ik spreek: kinderen hebben het nodig gefeliciteerd en gestraft te worden.
De sleutel is genegenheid: je houdt genoeg van hen om grote verwachtingen te behouden. Op dit moment bijvoorbeeld staat er vlak voor mijn deur een rij kinderen te wachten op hun halfuurtje straf na school. Het doet er niet toe, het is niet zo erg. Ze komen, doen hun half uur en gaan weer naar huis. Ze vinden dat niet het eind van de wereld en ze waarderen het omdat ze weten dat het hun helpt om beter te worden.
Maar je doet dat alles omdat je van hen houdt. De mensen denken dat streng zijn slecht is, terwijl feitelijk, wanneer je streng bent, dat is omdat je voldoende van hen houdt om hooggespannen verwachtingen te behouden. En je moet hen niet slecht behandelen, het volstaat duidelijk en coherent te zijn.
Ja discipline is een fundamentele pijler van onze manier van doen. Een andere fundamentele pijler is onze manier van lesgeven; de leraar staat aan het hoofd van de klas en hij leidt de opleiding.
Sommige personen wijzen dit model af omdat ze niet in straffen geloven of omdat ze zich niet op hun gemak voelen als autoriteit in de klas. Men hoort leraars vaak zeggen: “Ik leer evenveel van de kinderen als zij van mij leren.” Dat is belachelijk, dat betekent misschien heel eenvoudig dat je geen goede leraar bent.
Dit is heel beledigend voor de leerling, want wat de leerling nodig heeft is een volwassene worden die er meer van weet dan de kinderen. Dat is het leuke van leren.
Tenslotte is onze pijler de schoolcultuur. Ons boek draagt de titel The Power of Culture (de kracht van cultuur), want cultuur is al wat telt: werk hard, verleg je grenzen, vind innerlijk motivatie, neem verantwoordelijkheid voor je eigen leven.
Het schoolprogramma van Michaela is veeleisend en gericht op de vorming van de kinderen, het behalen van de beste examenresultaten en het verwerven van een cultuur die hen zal toelaten om te functioneren in de omgevingen waar de meesten van deze leerlingen niet vandaan komen.
Maar het accent wordt ook gelegd op de ontwikkeling van het karakter van de leerlingen opdat ze verantwoordelijke volwassenen zouden worden, actieve burgers, in staat om hun leven in handen te nemen en de voorkeur te geven aan het goede.
Dat is essentieel wanneer men bedenkt dat rekening houdend met de situatie van de leerlingen, Michaela vaak geconfronteerd wordt met het verleidelijke alternatief van criminele bendes, voortijdig schoolverlaten of een leven gewijd aan slachtofferrol omdat ze in ongunstige omstandigheden geboren zijn.
Verantwoordelijkheid, opoffering, patriottisme, dankbaarheid
De cultuur van Michaela berust op wat u “conservatieve waarden met kleine c” noemt. Waarin bestaat dit?
Dat bestaat erin hun persoonlijke verantwoordelijkheidszin bij te brengen, door erover te waken dat ze begrijpen dat ze macht over hun leven hebben en dat ze geen slachtoffers zijn, door een gevoel van veerkracht in hen te ontwikkelen en door hen te motiveren om steeds vooruit te gaan en obstakels te durven overwinnen. Het komt er ook op aan hen opoffering bij te brengen, opdat ze dingen die voor hen belangrijk zijn zouden leren opofferen in het belang van anderen.
En natuurlijk plichtsbesef. Opdat ze zich zouden afvragen: “Wat is mijn plicht en mijn rol in het leven? Wat moet ik doen om bij te dragen aan de wereld?”
Wij brengen hun ook dankbaarheid bij, want hoe weinig je ook hebt, er zal altijd wel iemand zijn die minder heeft dan jij, en het simpele feit geboren te zijn in een land als het Verenigd Koninkrijk (of in jouw geval Spanje) maakt van ons de fortuinlijkste mensen van de wereld.
Waarom deze nadruk op de nationale fierheid?
Omdat wij ergens bij horen, we maken deel uit van iets, we zijn geen onverschillige mensen die hier toevallig voorbijkomen, er is iets dat ons verenigt.
We kunnen niet ontkennen dat er landen zijn. Het is een feit dat landen belangrijk zijn, en de nadruk op het gemeenschappelijk behoren bij ons land heeft niets te maken met het uitsluiten van de anderen, maar met het feit zich ervan te vergewissen dat de leerlingen het gevoel hebben ergens bij te horen.
Ik veronderstel dat dit bijzonder belangrijk is voor de leerlingen aan wie u lesgeeft, waaronder velen vreemdelingen zijn. Misschien hoeft een kind van de Londense middenklasse zich niet af te vragen vanwaar het komt en waar het thuishoort?
Dat is waar, en dat is precies het probleem. Niet alleen hoeven ze er niet aan te denken, maar ze willen er niet aan denken. Het is gemakkelijker voor hen om Engeland af te wijzen, maar dat is een heel bevoorrechte positie omdat zij hun afkomst kennen.
Als je familie uit een ander land komt en je geen Engels kent, je geen Brits voedsel eet, je geen Britse liedjes zingt, je niets van dat alles kent, dan voel jij je niet op je plaats in je eigen land. En als je school je niet helpt om je plaats te vinden in het land, dan zal je altijd benadeeld zijn.
Geïdeologiseerde critici
Waarom ondervindt de school zo’n sterke tegenstand als de resultaten goed zijn en de vraag groeit?
De beweging van de “vrije scholen” heeft meer variatie gebracht in het onderwijssysteem, maar de onderwijsvakbonden hebben dit niet gewaardeerd: zij wilden dat het systeem één blok zou vormen omdat dat hen meer macht geeft.
Ze houden ook niet van wat wij de kinderen leren, omdat wij ons niet kunnen vinden in de slachtofferrol, wij geven de regering en de rijken niet de schuld van onze problemen. In plaats daarvan doen wij wat nodig is om ons uit te rusten met de vaardigheden en de kennis die we nodig hebben om te slagen in het leven. Er zijn veel mensen die zich om ideologische redenen tegen deze visie verzetten.
Waarom deze expliciete afwijzing van het begrip slachtoffer, terwijl veel leerlingen van de school als zodanig zouden kunnen beschouwd worden?
Want hoe zou je in dat geval je leven gaan leiden? Zal je altijd gaan bedelen bij de regering? Ga je altijd zeggen: ik ben zwart geboren, of mijn vader was er niet, of ik woon in een sociale woonwijk, of ik ben arm geboren, dus neen, ik heb niets kunnen maken van mijn leven? En als 90-jarige ga je in je bed zitten en je zegt bij jezelf: zo spijtig, ik had een verschrikkelijk leven, maar ik heb niets kunnen doen.
Het is een feit dat je in het leven een bepaald aantal kaarten krijgt. En sommigen zullen een betere hand krijgen dan jij, dat is waar. Maar je moet ermee spelen. Dat is het leven.
Als leraars is het onze plicht om kinderen te leren het hoofd te bieden aan de tegenspoed in het leven en de nodige veerkracht te ontwikkelen om de hindernissen te nemen die onvermijdelijk zullen opduiken.
En wat zeggen de critici, tien jaar later?
Wij hebben nog veel tegenstanders. Hoewel ze nooit in de school geweest zijn, houden zij vol dat de kinderen ongelukkig zijn en dat alles wat wij doen is hen voorbereiden op het afleggen van examens. Dat komt omdat zij geïdeologiseerd zijn en niet willen horen wat wel werkt. Zij zijn niet geïnteresseerd omdat zij niet houden van mijn conservatisme.
Een moeilijk aanvechtbaar succes
De waarheid is dat de schoolprestaties voor zichzelf spreken en dat een school in een marginale Londense wijk de besten van het land ingehaald heeft. Maar wat betekent het succes werkelijk voor Katharine Birbalsingh?
Wat is, volgens u, het belangrijkste gevolg van haar manier van doen geweest?
Ik denk niet dat de kinderen de enigen waren om ervan te profiteren. Het zijn de duizenden en duizenden mensen in de wereld waarvan ik nooit iets zal weten. Mensen die mij bedanken om deze dingen te zeggen, om de waarheid te vertellen over het onderwijs. Duizenden leraars in de wereld die ik nooit zal ontmoeten en al hun leerlingen die ik nooit zal kennen.
Wat is voor Michaela een leerling die slaagt?
Sommige van onze leerlingen zullen revolutionairen worden en anderen tandartsen. En dat is prima, want iedereen heeft verschillende persoonlijkheden en interesses. Wij geven hun wat ze nodig hebben om de school te verlaten en te slagen, en als ik slagen zeg, bedoel ik niet dat ze veel geld verdienen, maar dat ze hun leven met waardigheid leiden.
Ik wil dat de kinderen toegerust worden met de waarden die hen in staat stellen een zinvol leven te leiden, hun passies na te streven en de gaven die ze gekregen hebben te gebruiken om bij te dragen aan de samenleving en die beter te maken. Dat ze hun eigen familie zouden kunnen stichten en hun doel in het leven vinden.
Bron: https://www.aceprensa.com/educacion/la-exitosa-receta-conservadora-de-la-directora-de-escuela-mas-estricta-de-reino-unido /? Deze tekst werd uit het Frans vertaald door Jos en Helene Van Dyck.
