Moet men de allesoverheersende mening volgen? De Kerk wil daar in ieder geval niet toe overgaan. En zij is niet de enige. De tekst die we hier publiceren herinnert ons daaraan.
In Spanje is de wet bekrachtigd die een huwelijk tussen homoseksuelen toestaat. In Frankrijk keurde de ministerraad het homohuwelijk en de adoptie door homokoppels goed. Dezelfde mogelijkheid werd nu ook toegekend in de VS staten Maryland en Maine. Men zou eigenlijk kunnen zeggen dat de Kerk gedoemd is te mislukken, toch op dit punt.
Maar dat is niet zo. Terwijl in Spanje de Kerk op het ogenblik van de beslissing hevig verzet bood, weliswaar zonder resultaat, is de situatie vandaag zeer verschillend in de landen waar het homohuwelijk op weg is naar, of juist een juridische erkenning bekomen heeft. In de publieke opinie komen namelijk tegenovergestelde meningen aan het licht, zelfs van journalisten en intellectuelen die niet dicht bij de Kerk staan. En bij het ontstaan van deze oppositie moet men waarschijnlijk ook de inspanning rekenen van de katholieken, die nagedacht hebben over de situatie en hun argumenten aangescherpt hebben.
Een symbolisch geval vinden wij in Groot-Brittannië waar katholieke adoptiediensten een harde en lange juridische strijd gevoerd hebben opdat hun recht zou erkend worden om geen adopties toe te kennen aan homokoppels. Toen ze die strijd verloren, gaven zij er de voorkeur aan te sluiten in plaats van zich te onderwerpen aan deze verplichting, waardoor zij de nodige polemieken uitlokten maar ook bewondering oogstten zoals dat altijd gebeurt met diegenen die voor vrijheid strijden. En hun strijd heeft allen duidelijk gemaakt dat het niet gaat om vooruitgang, maar eerder om een conflict dat in deze zaken de mislukking betekent van een van de wezenlijke vrijheden van de moderne staat, nl. godsdienstvrijheid.
Een situatie die ook door de Kerk in de Verenigde Staten werd benadrukt toen Barack Obama’s herstructurering van de gezondheidszorg katholieke ziekenfondsen verplichtte tot het terugbetalen van contraceptie en abortus. Grenzen stellen aan de godsdienstvrijheid in een land dat juist gesticht werd door kolonisten die er hun toevlucht zochten om vrij hun geloof te kunnen beleven is werkelijk een gevaarlijke tegenstelling.
Katholieken spelen dus een fundamentele rol als bewakers van de vrijheid van godsdienst en van mening. Zij zijn immers de enigen die de moed en de kracht bezitten om zich te verzetten tegen een ideologie die gebaseerd is op het politiek correcte en die zich verspreidt in alle culturen in de wereld dank zij de steun die zij ontvangt, o.a. van de Verenigde Naties. Eind oktober werd tijdens een overleg van de “VN vrouwen” de katholieke Kerk het vertragen van de bevrijding van de vrouw verweten. Deze bevrijding is voor vele verantwoordelijken van de Verenigde Naties identiek met het “recht op voortplanting”, of om het duidelijker uit te drukken: met abortus. Een gevaarlijk vervlakken van het feminisme, een herleiden van de vrouw tot haar lichaam, tot haar biologische bestemming, alsook een zonde tegen het leven.
De Kerk is de enige instelling die benadrukt dat het ongetwijfeld onrechtvaardig is homoseksuelen te vervolgen, maar dat zich verzetten tegen een huwelijk van mensen van hetzelfde geslacht geen offensieve daad is maar een standpunt dat geëerbiedigd moet worden. Hetzelfde geldt voor het verzet tegen abortus. Het gaat hier niet om een schending van de rechten van de mens, maar om de verdediging van een sociale structuur — de heteroseksuele familie — die tot op heden de basis vormde van alle menselijke maatschappijen.
De Kerk verschijnt aldus als de enige kritische blik op de moderne wereld, de enige rem (de katèchon uit de tweede brief aan de Tessalonicenzen) op de desintegratie van de antropologische structuur waarop de menselijke samenleving gebaseerd is. De enige instelling dus die de moed heeft trouw te blijven aan de waarheid, die weigert een evidente natuurlijke realiteit te versluieren onder een ideologie, omdat haar grootheid erin bestaat te weigeren de mensen te bedriegen.
In Frankrijk is de discussie geopend, en de Kerk is niet de enige om twijfels en tegenstrijdigheden in verband met deze wet die door de ministerraad goedgekeurd werd, naar voren te brengen. Filosofen, psychoanalysten en juristen, evenals politiekers van alle strekkingen, hebben dat openlijk gedaan: laat ons, voor we deze antropologische revolutie realiseren waarvan de gevolgen niet te overzien zijn, nog eens nadenken en overleggen.
En zo verschijnt de Kerk niet langer in de rol — waartoe velen haar willen herleiden — van vijand van de moderne wereld, maar in die van verdediger van het menselijke, in staat om mensen te waarschuwen voor slechte keuzes. Omdat het christelijk geloof verweven is met de geschiedenis en deel heeft aan de geschiedenis als voortdurend oordeel over de wereld.
Lucetta Scaraffia is geschiedkundige en journaliste. Zij schrijft hoofdartikels voor “L’Osservatore Romano” en werkt mee aan verscheidene Italiaanse kranten zoals “Il Riformista”, “Il Corriere della Sera”. Deze tekst werd gepubliceerd in de wekelijkse uitgave van“L’Osservatore Romano” in het Frans, van 15/12/12, en werd vertaald door Helene en Jos Van Dyck.
