Wij publiceren hier gedeeltelijk een artikel van het agentschap Aceprensa over een boek van Philip Jenkins, professor van geschiedenis en godsdienstwetenschappen aan de Universiteit van Pennsylvania.
Wat is de incidentie van seksueel misbruik van minderjarige kinderen door de clerus?
— Professor Philip Jenkins is niet katholiek. Hij is de auteur van het boek “Pedofielen en priesters” (Oxford University Press, 1996). Daarin neemt hij een studie op omtrent het bisdom Chicago dat de gegevens omvat betreffende 2.200 priesters die in het bisdom hebben dienst verricht tussen 1963 en 1991. Men beschouwde er als een slecht gedrag, niet een veroordeling door de rechtbanken, maar de mening dat een bepaalde beschuldiging waarschijnlijk gerechtvaardigd was. “Met dit laag peil van vereiste —zegt Jenkins— kwam het verslag tot het besluit dat 40 priesters, d.i. ongeveer 1,8% van het totaal, zich waarschijnlijk schuldig hadden gemaakt aan slecht gedrag tegenover minderjarigen op een ogenblik van hun priesterleven. Met andere woorden, er was geen enkel bewijs tegen meer dan 98% van de parochieclerus. Vermits andere organisaties die zich met kinderen bezighouden geen zo uitgebreid onderzoek hebben gedaan, kunnen we niet weten of de incidentie bij de katholieke clerus hoger of lager is als bij de leraars, de sociale assistenten of de scoutsleiders”.
Gaat het om een specifiek of een erger probleem in de katholieke Kerk als elders?
— Niettegenstaande het feit dat de aandacht werd toegespitst op de katholieke Kerk, “is de meerderheid van de kerken van Noord-Amerika waartegen beschuldigingen van seksueel misbruik werden gericht, protestant en de meerderheid van de beschuldigde personen is geen lid van de clerus of van het beleid, maar vrijwilliger” . Dat is wat The Christian Science Monitor (april 2002),—een tijdschrift bekend om zijn zorgvuldigheid— verhaalt op basis van de gegevens die ieder jaar gepubliceerd worden in de nationale verslagen door de Christian Ministry Resource (CMR).
De CMR voert een nationaal onderzoek uit in 1.000 kerkelijke instellingen (congregaties, parochies, …) en heeft sedert 1993 ook onderzoeken ingesteld omtrent aangiften van seksueel misbruik. Gemiddeld heeft 1% van de ondervraagde congregaties gevallen van dit soort misbruik gemeld. “De katholieken hebben al de aandacht van de media gekregen, maar dit probleem is belangrijker in de protestantse kerken, gewoonweg omdat zij veel talrijker zijn” , verklaart James Cobble, uitvoerend directeur van de CMR. Van de 350.000 kerken van de Verenigde Staten, zijn er 19.500 katholiek (5%).
De besluiten van de CMR brengen tevens aan het licht dat “het misbruik meer voorkomt in hoofde van vrijwilligers (die hulp verstrekken aan de kerken) dan bij de leden van de clerus of van het beleid. Wat nog meer verrassend is, de minderjarigen worden beschuldigd van misbruik tegenover andere minderjarigen met dezelfde frequentie als de leden van de clerus en die van het beleid. In 1999 bv. waren 42 % van de vermoedelijke daders van misbruik vrijwilligers, 25 % hadden een beroep in de kerken (hieronder begrepen de leden van de clerus), en 25 % waren andere minderjarigen” .
21 % van de gevallen werden opgelost door een gerechtelijke uitspraak of door buitengerechtelijke overeenkomsten.
Kan de eis van het priestercelibaat aanzetten tot afwijkende seksuele gedragingen?
— Philip Jenkins legt uit in verklaringen die werden opgenomen in First Things (mei 2002): “Mijn onderzoek omtrent deze gevallen gedurende de laatste twintig jaar wijst erop dat er geen enkel bewijs is dat de katholieke priesters of andere celibataire clerusleden meer geneigd zouden zijn tot een slecht gedrag of tot misbruik dan de leden van de clerus van welke andere kerk ook, of dan leken. Zelfs als sommige media hierin een crisis van het celibaat zien, niets laat toe zulks te bewijzen”.
Bron: http://www.aceprensa.com/articulos/2010/mar/11/celibato-sacerdotal-y-abusos-sexuales/ . Dit artikel werd vertaald uit het Frans door Walter Van Goethem.
