Een boekenshop voor katholieke inspiratie Verzending binnen heel BelgiëPapers over actuele onderwerpen

Waarom voor het Leven stappen?

4 mei 2012

 

De woordvoerder van de “Mars voor het Leven” van Brussel antwoordt op kritiek van tegenstanders van dit initiatief.

 

 

 

 

Beste vrienden en vriendinnen,

 

In uw artikel gepubliceerd in dit blad op woensdag 6 april valt u mij persoonlijk aan. U stelt dat ik een “fervent verdediger ben van reactionaire stellingen volgens dewelke homoseksualiteit een perversie zou zijn en AIDS een straf van God”. Niet alleen heb ik dit nooit gezegd, maar deze weerzinwekkende opinie is zelfs nooit bij mij opgekomen. Indien u mij niet geloofd, stel dan de vraag aan mijn homo-vrienden.

 

Begin dus in het vervolg daarmee, want laster is niet de beste manier om een debat te beginnen of af te sluiten.

 

Voor het overige ben ik ontgoocheld door uw aanpak. Waarom steeds maar focaliseren op de oude tegenstelling tussen katholieken en ongelovigen? Zoals u zeer terecht stelt, is abortus een kwestie van “mensenrechten”. Voor zover ik weet hebben deze betrekking op iedereen. Laten wij dus even deze tegenstellingen overstijgen. De echte vragen zijn deze: is het normaal dat in een moderne democratie een individu op juridisch vlak minder beschermd wordt dan bepaalde plant- of diersoorten? Het eerste recht van de mens is dat op de eerbied voor zijn leven. Wordt dit recht niet gegarandeerd, dan geraken alle andere in onbruik. De Geschiedenis toont aan dat elke keer men aan een deel van de bevolking haar grondrechten heeft willen afnemen, men begonnen is haar te ontmenselijken. Door te stellen dat het meest zwakke wezen van onze maatschappij niet tot het menselijk ras behoort, neemt u niet het risico mee te heulen met de grote groep van obscurantisten van allerlei slag? In een progressistische maatschappij respecteert iedereen elkaar. In Frankrijk worden 96% van de mongooltjes geaborteerd. In België mag een gehandicapt persoon tot de vooravond van zijn geboorte wettelijk gedood worden… Welke boodschap stuurt de wet Lallemand — die u zo aan uw hart koestert — naar de personen die te lijden hebben onder een handicap? Is dit geen vrijgeleide tot een van de ergste discriminaties?

 

Beste vrienden, u spot met adoptie… mijn broer Pieter is mongool en heeft hepatitis B. Zijn ouders hebben hem sinds zijn geboorte laten adopteren. Pieter behoort tot de categorie van personen die volgens sommigen een zinloos leven leiden. Ik echter bedank zijn ouders hem niet geaborteerd te hebben, want Pieter is een onvervangbare broer!

 

Beste vrienden, u herdenkt met veel poespas twintig jaar “recht” op abortus — een recht dat het leven gekost heeft aan 300.000 individuen van mijn generatie — en u verkondigt met stelligheid dat dit recht na hevige strijd door progressisten werd veroverd. Zeg mij eens, waren Lenin en Hitler dan progressisten? De Sovjetunie en nazi-Duitsland waren immers de eerste landen om abortus toe te laten… Ook vandaag treft abortus vooral minderheden; in de Verenigde Staten worden bv. door Planned Parenthood veel meer abortussen op zwarten gepleegd. Hoewel de bedoeling niet racistisch is, spreken de feiten voor zichzelf.

 

Als ik u een goede raad mag geven: ga niet prat op dergelijke afstamming…, ga uw inspiratie liever halen bij de Uruguayaanse president Tabaré Vazquez, die in 2008 zijn veto gesteld heeft tegen het uit het strafrecht halen van abortus in zijn land. Arts, socialist en leider van een linkse coalitie heeft hij geweigerd deze nieuwe klassenstrijd tussen degenen die zijn mogen geboren worden en degenen die het nog niet zijn, te onderschrijven. Niet zijn godsdienstige overtuiging heeft Mr. Vasquez tot deze beslissing aangezet, maar wel een oordeel ingegeven door de rede.

 

Beste vrienden, u stelt dat wat men ook doet, er altijd vrouwen zijn die abortus plegen en dat het dus beter is dat dit in goede omstandigheden plaatsvindt. Maar waarom dan ook niet excisie en gedwongen huwelijken toelaten? Er is altijd al excisie geweest en ook gedwongen huwelijken zijn niet nieuw… Het echte antwoord is dat in een democratie een feitelijke situatie die slecht blijkt te zijn, nooit een rechtssituatie mag worden. Indien de wet er niet is om onrechtvaardigheden te corrigeren en degene te beschermen die zich niet kan verdedigen, waartoe dient zij dan?

 

Beste vrienden, u zegt dat vruchtafdrijving een emancipatie is. Ik heb vele vrouwen ontmoet die hun abortus betreurd hebben, ik heb er geen enkele ontmoet die betreurd heeft haar kind gehouden te hebben. De vriendin van mijn broer heeft abortus gepleegd onder druk van haar familie. Andere meisjes aborteren onder druk van hun vriend. Indien u feministe bent, waarom spreekt u dan zo weinig over dit soort druk? En waarom spreekt u niet over het post-abortus syndroom, dat vandaag door zovele wetenschappelijke studies bewezen is? U kent toch het lijden van de vrouwen die een abortus hebben ondergaan…

 

Beste vrienden, ik vraag u de nostalgie over de wapenfeiten van het verleden op te geven en de realiteit van de feiten te erkennen. Inderdaad het lichaam van de vrouw behoort haar toe, maar niet het kind dat er in groeit. Dat kind is niet haar lichaam, het is de gast ervan. Een sereen debat, zoals wij dit wensen, begint met de erkenning van dit feit, of u dit nu aanstaat of niet.

 

Dit debat vereist ook dat iedereen de waarheid, de volledige waarheid, kent. Iedereen heeft het recht de barbaarsheid van abortus en de hele twijfelachtige business eromheen, te kennen. Wanneer u het trouwens legitiem acht abortus te bedrijven, waarom vindt u het niet legitiem er de beelden van te vertonen? Aan de realiteit van abortus moet in al zijn facetten het hoofd geboden worden. Onze medeburgers zullen dan zelf oordelen of dit alles een echte vooruitgang is…

 

Beste vrienden, u benadrukt terecht dat op de Mars van zondag 27 maart jongeren van verschillende nationaliteiten aanwezig waren. Door het Leven te verdedigen, bouwen deze jongeren aan het Europa waarvan zij dromen. Een verdraagzaam en edelmoedig Europa, waarin iedereen gerespecteerd wordt, of hij nu een meter negentig of twee centimeters meet.

Beste vrienden en vriendinnen, laat uw vooroordelen vallen en bouw met ons mee aan dit Europa!

 

Anthony Burckhardt is een student van 22 jaar. Hij is woordvoerder van de “Mars voor het Leven”. Dit artikel werd in de krant “Le Soir” van 12-4-11 gepubliceerd onder de titel: “Ja het lichaam van de vrouw behoort haar toe, maar het kind dat in haar groeit is niet haar lichaam, het is de gast ervan”. Het was een antwoord op een artikel van 6-4-11, ondertekend door een collectief. Wij danken Antony Burckhardt ons toegestaan te hebben zijn artikel te publiceren.