Geslachtsverandering verdient een juiste informatie

Sophie Dechêne en al.

8 maart 2024

Geslachtsverandering roept veel vragen op.

Geslachtsverandering die voorgesteld wordt als een behandeling van een gevoel van onbehagen bij jongeren, is intellectueel bedrog. Maar de invloed van deze ideologie is zodanig dat slechts weinig mensen haar durven kritiseren. Een open brief van Sophie Dechêne, Diane Drory, Catherine Jongen, Robert Naeije, Vera Schlusmans en Luc Vandecasteele.

Volgens de minister van Sociale Zaken en Volksgezondheid, Frank Vandenbroucke, is het aantal jongeren onder 18 jaar die “puberteitsremmers” voorgeschreven krijgen door artsen, van 432 in 2019 gestegen naar 684 in 2022. Het gaat om medicamenten die de ontwikkeling van geslachtshormonen verhinderen en die zo kunnen bijdragen tot de geslachtsverandering, volgens het agentschap Belga op 25 januari 2024.

Zowel de kinderendocrinoloog van het UZ Gent, Martine Cools, als de minister van Volksgezondheid, Vandenbroucke, benadrukken dat deze aanpak niet lichtvaardig wordt opgevat. Wij beginnen er pas mee wanneer we alle andere mogelijkheden onderzocht hebben, verduidelijkt Mevrouw Cools. Van alle personen die zich aanbieden, neemt uiteindelijk 8% publiciteitsremmers, kan men nog lezen in het krantenbericht.

Enkele eenvoudige herinneringen dringen zich op om de ouders te helpen die geconfronteerd worden met de specifieke problematiek in verband met het “gevoel” dat hun kind zou kunnen hebben dat het niet geboren werd in het juiste lichaam: men wordt geboren als man of als vrouw. Het geslacht wordt bepaald door de biologie.

Beschermen tegen intolerantie

Het kan gebeuren, hoewel uiterst zeldzaam, dat een persoon ervan overtuigd raakt dat zijn geslacht en gender niet overeenstemmen, met andere woorden dat de persoonlijke en sociale perceptie van zijn mannelijkheid of vrouwelijkheid niet overeenstemt met zijn biologisch geslacht. Wanneer hij zich niet kan verzoenen met zijn biologisch geslacht, kan deze persoon dan zijn toevlucht nemen tot hormonale en chirurgische behandelingen die het uiterlijk voorkomen veranderen. Ten koste van veel offers wordt hij dan iemand die vandaag “transgender” genoemd wordt, de man krijgt het uiterlijk van een vrouw en omgekeerd. De “transgender” persoon kan onbegrip veroorzaken die zich soms uit in spotternij of agressiviteit. Dat is natuurlijk onaanvaardbaar en zoals ieder menselijk wezen heeft deze persoon recht op respect en verdraagzaamheid.

Transactivisme is een ideologie die voortkomt uit het terechte verlangen om transgenders te beschermen tegen iedere vorm van intolerantie. De beweging die transgenders verdedigt kreeg een andere wending door de Critical Theory of Social Justice (of Wokisme) en is omgevormd tot een promotie van de transidentiteit met vaak dictatoriale allures. De trans-activistische ideologie richt een ravage aan in onze westerse landen en soms nog verder, en dat op steeds markanter wijze. Ondersteund door diverse media, verenigingen of andere YouTubers heeft deze propaganda zich een weg gebaand om de zwaksten te bereiken, met name kinderen en adolescenten.

Hoe zit het in België met de gevolgen van deze besmetting?

Gevoel van het moment

In de eerste plaats komt dat tot uiting door de oprichting van officiële verenigingen die deze ideologie promoten en in diverse omgevingen onderrichten, door kinderen en adolescenten te doen geloven dat het mogelijk is hun geslacht te veranderen in functie van hun gevoelens. Een voorbeeld vinden we met name terug in de nieuwe gids voor “opvoeding tot het affectieve en seksuele relationele leven”, goedgekeurd door de Franse Gemeenschap, die voorstelt om aan kinderen vanaf vijf jaar te leren na te denken over hun genderidentiteit, voor het geval die niet zou overeenstemmen met het geslacht dat hun toebedeeld werd bij de geboorte, schijnbaar toevallig door de natuur. En in onze hypermoderne maatschappij waar de uitzondering de regel vormt, wordt alles gedaan om de effectieve verandering te vergemakkelijken, en dat zonder zich vragen te stellen, vooral niet die over de lange termijn. Kijk dan wat er gebeurt als er geen vragen worden gesteld.

Gespecialiseerde medische diensten bieden deze jongeren de mogelijkheid om tot de daad over te gaan door verschillende behandelingen met medicijnen of chirurgie. Deze kinderen en adolescenten, op de hoogte van al deze mogelijkheden, roepen luidkeels om hormonale behandelingen te ontvangen die de omkering van de uiterlijke geslachtskenmerken bevorderen. Later kunnen de enen hun testikels laten weghalen, anderen hun borsten, of andere chirurgische operaties ondergaan, de ene al invasiever dan de andere. Maar laat ons duidelijk zijn, dat alles is slechts bedrieglijke schijn want het is onmogelijk om van geslacht te veranderen. Dit doet zich gelden in en door het DNA. Een jongere kan zijn toevlucht nemen tot een medicijn of tot esthetische chirurgie opdat zijn lichaam op de een of andere manier zou gelijken op een lichaam van het andere geslacht, en dat ten koste van vele verminkingen met gevolgen die niet alleen gevaarlijk kunnen zijn, maar waarvan zij de impact op hun leeftijd niet kunnen bevatten.

Wanneer deze geslachtsverandering voorgesteld wordt als een behandeling om een gevoel van onbehagen bij deze jongeren te verzorgen, is dit intellectueel bedrog des te leugenachtiger vermits het niet bewezen is dat zo’n transformatie bij minderjarigen op lange termijn therapeutisch is, terwijl de iatrogene effecten [wordt gezegd over een storing of een ziekte veroorzaakt door een medische ingreep of door de medicijnen] wel aanwezig zijn. (4)

België volhardt

Terwijl vele landen rondom ons schijnen te reageren, blijft België erbij. In 2022 sluit Engeland zijn kliniek voor kinderen en adolescenten die zich transgender noemen, de GIDS van de Tavistock kliniek, ten gevolge van een wetenschappelijk rapport dat de wetenschappelijke en ethische principes van deze zware en onomkeerbare medische behandelingen in twijfel stelt. Zweden en Finland maken eveneens rechtsomkeer, net als meerdere Amerikaanse staten. Na de gezondheidsprofessionals is het de beurt van de journalisten om aan de alarmbel te trekken. In Frankrijk publiceerde Sophie Robert Mauvais genre (1) een juiste en heldere documentaire over dit ernstig probleem van de maatschappij. De Zweden beschrijven het in een driedelige documentaire The Trans Train (2). En tenslotte nemen de Nederlanders het over met hun documentaire Het Transgender Protocol (3) dat recent uitkwam op een Nederlands kanaal en waarin ze de behandeling die men “genderbevestigend” noemt in vraag stellen.

Maar de invloed van deze ideologie is zodanig dat slechts weinig mensen kritiek durven uiten, of niet al te luid, of enkel in besloten kring. Want het wapen van de transactivisten is te duchten: bij het minste vragen stellen, bij de minste poging tot verzet of zelfs van debat, zal men behandeld worden als een transfoob en “gecanceld” worden op sociale media. En wanneer deze angst of deze overtuiging de professionele omgeving besmet van “iemand” die geen schrik heeft, staat de carrière van deze “iemand” op het spel. Want men moet deze jongeren wel begeleiden op zogenaamd welwillende wijze, dat wil zeggen zonder hen te confronteren met deze overtuiging, en hen zeker niet tegenspreken, en dus aanvaarden dat ze langzaam afglijden. Ondertussen gaat het transactivisme, waarvan de schijnbaar goede bedoeling vaak volstaat om te overtuigen, door met het ernstig en onherroepelijk in gevaar brengen van de toekomstige gezondheid van zijn slachtoffers. Terwijl dankzij een knap mengelmoes van homofobie, transfobie en bescherming van de zwaksten hij ieder individu dat bang is om onverdraagzaam genoemd te worden aan zijn zaak bindt.

Het onherstelbaar verminken van het lichaam en de geest van kinderen en adolescenten vanuit een eenvoudig gevoel zou de overtuiging van elkeen moeten schokken. Behoort de kritische geest niet tot de kern van ons denkvermogen? Vereist zijn dynamiek geen informatie, pedagogie en debat? Wanneer dit verstart tegenover zulke strategieën van ideologische indoctrinatie, komt onze vrijheid van denken in gevaar. En in dat geval wordt opnieuw beginnen nadenken een dringende sanitaire noodzaak om kinderen echt te beschermen.

Referenties en links

Sophie Dechêne is psychiater voor kinderen en jongeren, Diane Drory is psycholoog en psychanalyst, Cateherine Jongen is sextherapeute en gezinstherapeute, Robert Naeije is internist, Vera Schlusmans is huisarts en Luc Vandecasteele is huisarts. Deze brief werd gepubliceerd in “La Libre Belgique” op 7-3-24: https://www.lalibre.be/debats/opinions/2024/03/07/la-transition-de-genre-merite-une-juste-information-2XLQ44MEVZD6BPHPMRMU5LP2FY/. Deze tekst werd uit het Frans vertaald door Jos en Helene Van Dyck.

Geslachtsverandering verdient een juiste informatie

Beschermen tegen intolerantie

Gevoel van het moment

België volhardt

Referenties en links

Blijf op de hoogte!

Winkelwagen