Gelet op het priestertekort in bepaalde streken, zien sommigen de oplossing in gehuwde priesters, zoals in de Kerken van de oosterse ritus, waar er sedert eeuwen gehuwde priesters zijn. Wel heeft Sviatoslav Shevchuk, aartsbisschop van Kiev, aan het hoofd van de Grieks-katholieke Kerk van Oekraïne, de grootste van de Oosterse Kerken die in eenheid zijn met Rome, een elementaire boodschap voor de Kerken van de Latijnse ritus: “Wees voorzichtig”.
In een interview uitgevoerd door Crux tijdens de recente bisschoppensynode vroeg men hem welke raad hij zou geven aan de Kerken van de Latijnse ritus. Ziehier zijn antwoord.
“Dat ze voorzichtig zijn! Zo ik hun een raad zou moeten geven, zou ik hun zeggen dat het afschaffen van het priestercelibaat het probleem niet oplost. Mijn ervaring is dat er heilige priesters zijn die gehuwd zijn… hun heiligheid, hun volwassenheid, is een grote schat, maar die is niet het rechtstreekse gevolg van hun levensstijl.”
Shevchuk wijst op de moeilijkheden bij de vorming van de seminaristen die vóór hun wijding moeten beslissen of ze zullen huwen of ongehuwd blijven. “Onze seminaries aanvaarden thans slechts ongehuwde jongeren, want het is zo goed als onmogelijk een rustige periode van inzicht te verschaffen tijdens hun opleiding” na het huwelijk.
De seminaristen mogen niet huwen zolang ze in het seminarie zijn. In het tweede deel van hun studies echter hebben ze dikwijls een verloofde. En dat schept spanningen. “Soms, tijdens de opleiding is het moeilijk de aandacht van de seminarist te concentreren op de gemeenschap, want er is iemand van buiten die ze voor zich aantrekt.”
“Zij moeten vóór de diakenwijding beslissen of ze gehuwde priesters zullen zijn of ongehuwde. Het gebeurt dikwijls dat een kandidaat die zich tot het huwelijk geroepen voelt, om vader te worden, jaren moet wachten om zijn toekomstige bruid te vinden. Velen van onze seminaristen worden niet gewijd na afloop van hun opleiding in het seminarie; zij gaan naar Rome om hun studies verder te zetten. Zij kunnen pas gewijd worden als ze hun studies voltooid hebben. En men kan niet leven als gehuwde priester in een priester-college in Rome”.
Er zijn ook praktische moeilijkheden, verklaart de aartsbisschop, in de priestervorming van reeds gehuwde mannen. “Indien een gehuwde man in het seminarie komt, moet hij zijn gezin gedurende zes jaar verlaten. Ik herinner mij dat bij het begin van de jaren 90, wanneer onze Kerk uit de clandestiniteit is getreden, er een grote nood aan priesters was en dat wij alle kandidaten in het seminarie aangenomen hebben. Iedere week zag ik het leed van deze gezinnen die van hun vader beroofd waren. Dat was een tragedie op menselijk, geestelijk, maar ook op economisch vlak.”
“Toen ik tot rector van het seminarie werd benoemd, hebben wij, met instemming van de bisschop, een programma voor de late roepingen gemaakt. Wanneer een vader zijn priestervorming wilde beginnen, zo hij een universitaire vorming had, hielpen wij hem zich in de seminariegemeenschap in te schakelen, zonder evenwel zijn gezin te verlaten. Wij hielpen hem om te studeren en een vorming te krijgen zonder zijn werk te verlaten, vermits hij aan de noden van zijn gezin moest voldoen. Het was een programma op maat, dat wij in ons seminarie konden verschaffen. Het heeft een gedeeltelijk succes gekend, want uit dit programma zijn zes priesters voortgekomen.”
Shevchuk wijst erop dat “de gezinscrisis ook de gezinnen van de priesters treft. Onze bisschoppen zijn niet enkel bezorgd om hun seminaristen, maar ook om hun verloofden, en wij hebben voor die vrouwen een programma opgemaakt. Na twee of drie ontmoetingen beslissen zij dikwijls niet te huwen met een priester, wat de zaken nog moeilijker kan maken.”
Bron: http://www.aceprensa.com/articles/no-es-facil-contar-con-sacerdotes-casados/. Dit artikel herneemt enkele elementen uit een breder interview met Mgr. Shevchuk, door John Allen en Inés San Martin, gepubliceerd in Crux onder de titel “Eastern prelate urges ‘prudence’ on married priests”. Deze tekst werd uit het Frans vertaald door Walter Van Goethem.
