Op de dag zelf van de publicatie van het document van paus Franciscus (8 april 2016) deed de aartsbisschop van Parijs de volgende verklaring.
De apostolische exhortatie Amoris Laetitia is het besluit dat paus Franciscus heeft getrokken uit de twee sessies van de bisschoppensynode die hij had samengeroepen in oktober 2014 en in oktober 2015.
De paus heeft zich breed geïnspireerd op de debatten waaraan hij van het begin tot het einde heeft deelgenomen en op de conclusies die de synodevaders hem overmaakten op het einde van elke sessie. De benaming van de exhortatie is een kostbare aanduiding van de algemene geest van de bedenking van de paus: het betreft een oproep tot hoop in de kracht van de liefde, cement van de ervaring van de gezinnen. Deze toon is reeds een oproep tot het anders stellen van onze spontane reflexen die de gezinsproblemen benaderen als een gevaarlijk, of minstens problematisch terrein.
Maar het is niet de enige ommezwaai waartoe wij opgeroepen worden. We moeten ook binnengaan in het fundamentele perspectief van de stap van de paus. Hij nodigt ons uit de familiale realiteit te bezien van uit een essentieel pastoraal oogpunt, wat betekent dat hij niet beoogt een catalogus van algemene regels te stellen die wij zouden moeten en zouden kunnen toepassen in alle omstandigheden. Hij wil integendeel ons betrekken in een ware arbeid die bestaat in het hernemen en in het overwegen van de boodschap van Christus en van de christelijke traditie omtrent het gezin en in het zoeken hoe deze boodschap ons kan helpen de gezinnen te begeleiden in de uitdagingen waarvoor zij geplaatst worden. Wij moeten van deze apostolische exhortatie dus niet verwachten dat zij ons een “kit” van oplossingen zal leveren die als dusdanig van toepassing zullen zijn op alle gevallen. Het is geen code van toelatingen en verboden. Het is een oproep om personen klaarheid te geven in de toestand waarin zij zijn.
De kunst van de pastoraal is niet eenvoudigweg een automatische toepassing van algemene wetten op bijzondere toestanden. Het is een kunst van begeleiding in de liefde die de Goede Herder brengt naar elkeen die hem is toevertrouwd. Het is dus passend uit te gaan van personen en realiteiten zoals die zich voordoen, te zoeken ze te begrijpen, na te gaan welke de positieve elementen zijn waarop een verlangen tot bekering en vooruitgang zou kunnen steunen, kort gezegd, een spiritueel onderscheid uit te oefenen. Deze kunst van het onderscheid kan maar in werking treden wanneer wij ons onder het licht van Christus en van zijn oproepen tot heiligheid plaatsen. Niet anders dan dat de oproepen van Christus tot heiligheid niet bedoelden zijn toehoorders op te sluiten in hun zwakheden, beoogt het spiritueel onderscheid niet de zondaars uit te sluiten. Het beoogt bij hen het verlangen naar een beter leven op te wekken en de beslissing de middelen te gebruiken om daartoe te komen.
Zonder een onmogelijke inventaris op te maken, verheelt de paus niet de moeilijkheden en de wonden die de gezinnen treffen in de wereld, en hij nodigt de particuliere Kerken uit deze uitdagingen tegemoet te gaan zonder te vergeten dat het gezin een breed weefsel van relaties is dat niet beperkt is tot het paar van de echtgenoten en dat meerdere solidair verbonden generaties omvat. Deze opdracht tot gepersonaliseerd begeleiden veronderstelt dat de vorming van personen om ze te uit voeren ontwikkeld en onophoudelijk geactualiseerd wordt, zodat zij toegankelijk zullen zijn voor vrouwen en mannen die er nood aan hebben.
Zulks is de opdracht die de paus ons geeft bij het afsluiten van deze synode.
Bron: https://fr.zenit.org/articles/amoris-laetitia-message-du-cardinal-vingt-trois/. Deze tekst werd uit het Frans vertaald door Walter Van Goethem.
