De Spaanse regering overweegt de toegang tot abortus te beperken. Dit ontwerp heeft verontwaardiging verwekt in sommige middens en werd voorgesteld als een geïsoleerd geval, dat zou ingaan tegen een algemene tendens. Gregor Puppinck, die de Franse toestand ontleedt, haalt enkele gegevens aan die deze visie tegenspreken en die een uitnodiging zijn om de “cultuur van het leven” op een nieuwe wijze te benaderen.
Op 19 januari ll. had de negende Mars voor het Leven (in Frankrijk) plaats toen de Franse regering besloot de in 1975 straffeloos gestelde “uitzondering van abortus” om te vormen tot een waar “recht op abortus” dat de vrijheid garandeert waarover iedere vrouw fundamenteel zou beschikken om een einde te stellen aan haar zwangerschap. In deze logica besloot de regering met twee jaar gevangenisstraf en 30 000 euro’s geldboete strafbaar te stellen “het feit de uitvoering van of de informatie over een zwangerschapsonderbreking of de daaraan voorafgaande handelingen te verhinderen of trachten te verhinderen”. Indien deze nieuwe aantasting van de vrije meningsuiting wordt goedgekeurd door het Parlement zal het feit een vrouw in nood te trachten te helpen haar kind te behouden strafbaar worden gesteld.
Door zo te handelen zet de regering een politiek van achteruitgang en van vrijheidsvernietiging in gang. Ze heeft niet begrepen dat abortus een probleem is en geen oplossing. Van abortus een onaantastbaar recht maken zal het probleem van de 220.000 ieder jaar in Frankrijk uitgevoerde zwangerschapsonderbrekingen, niet oplossen. Dat is wat andere Europese regeringen die een politiek van preventie en vermindering van abortus voeren, beginnen te begrijpen, in zover dat men thans in Europa een ware opgang van de “cultuur van het leven” kan vaststellen.
De opgang van de “cultuur van het leven” is een vooruitgang in menswaardigheid die gerealiseerd wordt door een vooruitgang van de gewetens betreffende de aard van het prenataal leven en van abortus. De vooruitgang van de biologie draagt bij tot een bewustwording van het concreet bestaan en van het mens-zijn van iedere persoon reeds van vóór zijn geboorte. Wat betreft het inhumaan geweld van de daad van abortus zelf, slaagt de ideologie die de vrijmaking van abortus heeft gepromoot er niet meer in zulks te ontveinzen. De dokters aanvaarden steeds minder ze uit te voeren.
De poging van de Franse regering om abortus te “normaliseren” en de kritiek erop te verbieden bewijst dat de gedachte dat abortus een “vooruitgang en een vrijheid” zou zijn, ten einde komt: niemand gelooft er nog in. Er blijft voor deze ideologie nog slechts de wettelijke dwang om op dit ogenblik de overheersing ervan te handhaven. Maar ongetwijfeld is deze opvatting van abortus aan het uitdoven; zij maakt deel uit van de hoop bedrieglijke en voorbijgestreefde ideeën van de jaren 1970.
Een nieuwe benadering, realistisch en waarlijk progressief, begint de politiek van “systematische abortus” te vervangen. Deze politiek begint in grote lijnen door te breken in Europa en in de Verenigde Staten waar verscheidene Staten recent nieuwe wetten die de bescherming van het menselijk leven verbeteren, hebben besproken en dikwijls hebben aangenomen. Dit is niet alleen in Spanje het geval, maar ook in het Verenigd Koninkrijk, in Rusland, Polen, Zwitserland, Letland, Litouwen, Hongarije, Turkije, Macedonië en ook in Noorwegen dat de wettelijke termijn voor abortus heeft ingekort. De huidige Franse regering die abortus wil sacraliseren tot een onaantastbare vrijheid, gaat dus in tegen een diepe tendens in Europa, zoals ten andere ook de verwerping door het Europees Parlement van het ontwerp van het “Estrela” verslag in december 2013 het getuigt.
Deze nieuwe politiek, waarop Frankrijk spijtig genoeg een uitzondering vormt, doelt niet enkel de bescherming van het leven van de ongeboren kinderen te verbeteren. Ze wil ook de zwangere vrouwen ondersteunen en hun verlatenheid bij een onverwachte zwangerschap doorbreken, de volwassenen meer verantwoordelijk maken, de gezinnen ondersteunen, evenals de demografie en de economie. Deze politiek beweert niet alle abortussen te doen verdwijnen, maar wenst het aantal ervan te verminderen tot de uitzonderlijke gevallen die aan de gezondheid van de moeder raken.
De burgermaatschappij moet deze nieuwe politiek verder steunen en aanmoedigen opdat ze zou samengaan met een culturele omkeer. Aan de bewustwording van het menselijk karakter van het prenataal leven en van de gewelddadigheid van abortus moet nu de verantwoordelijkheid van de ganse maatschappij voor de bescherming en de aanvaarding van het leven worden toegevoegd. De maatschappij en de regeringen zouden zich moeten inzetten in een concrete en efficiënte politiek van voorkoming van abortus, door het aanvaarden en het onthaal van het leven te begunstigen. Het gaat om de promotie van een cultuur van eerbied voor het leven van de kinderen en van verantwoordelijkheid van de volwassenen en van de maatschappij: een minder egoïstische en minder individualistische samenleving.
De verantwoordelijkheid voor het onthaal van het leven zou niet enkel mogen rusten op de moeder, maar ook op de vader, en verder op de hele samenleving waarvan de levenskracht verzekerd wordt door de vernieuwing van de generaties. De overgrote meerderheid van de abortussen wordt veroorzaakt door socio-economische problemen, voornamelijk verbonden met de financiële inkomsten, de huisvesting of de tewerkstelling. Eerder nog dan abortus aan te moedigen als voornaamste oplossing voor deze problemen, vooral in een periode van crisis, zouden de maatschappij en de regeringen hun verantwoordelijkheden en sociale en economische verplichtingen moeten opnemen en een echte bescherming en bijstand verlenen aan het gezin en aan de moeders “gedurende een redelijk tijdsverloop vóór en na de geboorte van de kinderen”, zoals ten andere duidelijk vereist wordt door het internationaal Verdrag betreffende de economische, sociale en culturele rechten (art. 10). Abortus is een geweldpleging, geen ware vrijheid, geen oplossing voor de sociale problemen van de moeder.
Het echte antwoord op het drama van abortus is cultureel en politiek, dus: op weg ervoor!
Gregor Puppinck is Directeur van het Europees Centrum voor Recht en Rechtvaardigheid, Straatsburg. Bron: e, Strasbourg. Source : http://valeursactuelles.com/politique/avortement-changement-culturel-marche%E2%80%A6. Deze tekst werd uit het Frans vertaald door Walter Van Goethem.
