Kardinaal George Pell was aartsbisschop van Melbourne en Sydney. Hij is ook lid geweest van de door paus Franciscus opgerichte raad van kardinalen voor de hervorming van de romeinse curie. Zijn recente veroordeling wegens seksueel misbruik van minderjarigen werd door velen in Australië onthaald als een bevestiging dat niemand, hoe hoog geplaatst ook, boven de wet staat. Maar anderen twijfelen of hij wel onpartijdig werd beoordeeld.
Er waren twee rechtszaken wegens misbruik tegen kardinaal Pell. De eerste werd afgesloten in december door een uitspraak van schuld, uitspraak die moest geheim gehouden worden tot de volgende rechtszaak, die voorzien was voor de maand maart. Maar de tweede rechtszaak zal niet plaats vinden, want enkele dagen geleden heeft de rechtbank vastgesteld dat de bewijzen zwak waren en op 26 februari heeft het openbaar ministerie aan de betichting verzaakt. Daarom werd het embargo op de eerste uitspraak opgeheven. Commentaar en gegevens betreffende de eerste rechtszaak werden gepubliceerd, zelfs wanneer vele zaken reeds bekend waren geworden spijts het bevel tot geheimhouding van de rechtbank.
De rechter stelde een datum voor de uitspraak van de straf vast, die een aantal jaren gevangenisstraf zou zijn. Ondertussen heeft de rechter de vrijheid onder borg van de kardinaal opgeheven, en werd deze gevangen gezet. De Congregatie voor de Geloofsleer heeft ook aangekondigd dat zij een onderzoek in de zaak zal instellen.
Eén enkele getuigenis
Sommige commentaren die deze dagen werden gepubliceerd vestigen hun aandacht op de bewijzen van schuld, gebaseerd op de verklaring van de enige getuige aanwezig bij de feiten, de klager zelf.
Deze laatste, wiens identiteit niet mag worden bekend gemaakt, was in 1996 dertien jaar oud en was lid van het zangkoor van de kathedraal van Melbourne. Volgens zijn versie is hij kort voor het feest van Kerstmis van dat jaar, op het einde van de door kardinaal Pell gevierde plechtige zondagsmis, met een vriend in de sacristie geslopen om er steels miswijn te drinken. De kardinaal kwam binnen, alleen en nog gekleed met de liturgische gewaden, hij heeft hen berispt, heeft voor hen exhibitionisme gepleegd, en een fellatio met de klager. De deuren van de sacristie waren open en mensen liepen voorbij in de aangrenzende gang.
Zowat een maand later — voegt de klager eraan toe — heeft Pell, bij het in processie buitengaan na de mis, de jongen gezien in een gang bij de sacristie, hem tegen de muur geduwd, en zijn geslachtsorganen aangeraakt.
In 2016 werd door een lek bekend dat de politie van de staat Victoria een onderzoek voerde omtrent de aangiften tegen Pell wegens seksueel misbruik van minderjarigen. Een ervan is deze welke heeft geleid tot zijn veroordeling. Zij werd gedaan door één enkele van de twee beweerde slachtoffers van de sacristie van de kathedraal; het andere slachtoffer, overleden in 2014, had gezegd dat hij niet het voorwerp was geweest van seksueel misbruik. Andere aangiften werden door de rechters niet aanvaard met uitzondering van deze welke gepland was om in maart beoordeeld te worden.
De rechtszaak tegen Pell begon in maart 2018. De jury heeft hem niet schuldig bevonden met 10 tegen 2, maar er diende een uitspraak te zijn ofwel met eenparigheid ofwel met één enkele tegenstem. Daarom werd het vonnis nietig verklaard en moest de rechtszaak herbegonnen worden. In december 2018 heeft een nieuwe jury Pell schuldig verklaard.
Gebrek aan samenhang
Frank Brennan, priester-jezuïet en advocaat specialist in mensenrechten, was aanwezig bij de tweede rechtsbehandeling. Hij meldt dat noch hijzelf, noch iemand uit het publiek ten volle het getuigenis van de klager kon inschatten, want dit getuigenis werd gedaan achter gesloten deuren, op grond van een wet tot bescherming van de slachtoffers van misbruiken. Men kent de betrokken feiten slechts door aanhalingen en verwijzingen van de procureur of van de verdediging, die echter voldoende tot tegenspraak en tot gebrek aan samenhang aanleiding kunnen geven.
Twijfelachtig is de mogelijkheid van een fellatio in een zo korte tijdspanne bij een persoon die met liturgische gewaden bekleed is. De klager heeft eerst verklaard dat de kardinaal zijn albe had open gedaan, maar het is een feit dat de albe geen opening heeft. Later heeft hij gezegd dat hij die op de zijkant had opgetrokken, maar de beschuldiger heeft niet getoond hoe hij dat kon doen.
De verdediging heeft ook het waarschijnlijke van een verkrachting betwijfeld op een plaats en in de omstandigheden waar de kardinaal gemakkelijk verrast kon worden, vermits er anderen in de nabijheid waren en de deuren openstonden. Ten andere, zoals het gebruikelijk is voor de bisschoppen, was Pell in gezelschap bij zijn terugkeer naar de sacristie en ontdeed hij zich van zijn liturgische kledij met de hulp van een assistent. Het lijkt onwaarschijnlijk dat hij zich die dag zou hebben verwijderd van de processie en dat niemand zulks zou bemerkt hebben of zich dat zou herinneren. Men heeft ook geen getuigen gevonden om het beweerde tweede misbruik te bevestigen, hoewel er nog meer personen aanwezig waren.
Om al deze redenen en omdat de motieven van de jury niet bekend gemaakt worden, was Brennan verrast door de veroordeling. “Mijn besluit, zegt hij, is dat de jury enerzijds een groot aantal doorslaggevende kritische bemerkingen van [Robert] Richter [advocaat van de verdediging] op de verklaring van de klager heeft genegeerd en dat anderzijds niettegenstaande de verwardheid op verschillende punten van het verhaal van het beweerde slachtoffer, zij heeft geacht dat de minderjarige slachtoffers van seksueel misdrijf zich niet altijd de details van tijd, plaats, kleding of houding herinneren, zoals gesteld in de recente koninklijke commissie [voor seksuele misbruiken]. De jury moet geoordeeld hebben dat de klager eerlijk en betrouwbaar was, ondanks het feit dat vele details die hij heeft geleverd onwaarschijnlijk, zelfs onmogelijk zijn.”
De geloofwaardigheid als bewijs
Voor Brennan en andere onderzoekers stelt deze wijze van het komen tot een veroordeling van schuld — zonder dat andere slachtoffers de beschuldiging door hun getuigenissen ondersteunen — vragen. Wanneer de verwarde woorden van hem die beweert seksueel misbruik te hebben ondergaan niet in rekening worden gebracht om zijn versie in vraag te stellen, maar alleen als symptoom van het ondergane trauma, gaat het gewicht van het bewijs over van een neutrale bevestiging van de feiten naar de geloofwaardigheid van de beschuldiger.
Dat verklaart de journalist John Ferguson: “Het probleem van Pell is niet dat de argumenten van de betichting noodzakelijk sterk zijn op papier; zijn probleem is dat de beschuldiger geloofwaardig werd beschouwd door de jury.” Vandaar het feit, merkt hij op, dat de procureur zijn laatste requisitorium heeft gefocust op die getuigenis die hij betrouwbaar heeft geacht , “en de jury heeft gesmeekt het woord van de beschuldiger te aanvaarden.”
Ferguson wijst op een ander duister punt van de zaak: het optreden van de politie. “De omgeving van Pell en vele anderen zijn ervan overtuigd dat de kardinaal het slachtoffer is van een zware onrechtvaardigheid, vanaf het ogenblik dat de politie in 2013 de operatie Tethering in gang bracht om een onderzoek over hem in te stellen, terwijl er geen enkele beschuldiging tegen hem was. Dat is zeer verontrustend. De politie heeft Pell in het vizier genomen en heeft ten slotte iemand gevonden om hem aan te klagen.”
Michael Cook, directeur van Mercatornet, vindt ook dat de ijver waarmee de politie bewijs leverde, verdacht voorkomt. Hij herinnert eraan dat in 2016 de politie agenten naar Rome stuurde om Pell te ondervragen, toen hij daar nog woonde, om vervolgens alles te doen lekken in de media.
Pers en politie
Greg Craven, advocaat en vicekanselier van de Katholieke Universiteit van Australië meldt ook de verantwoordelijkheid van de media. De justitie, zegt hij, hangt niet alleen af van de rechters, de procureurs, de advocaten en de juryleden die verantwoordelijk zijn voor een juiste uitspraak. Dit systeem werkt goed in Australië. Maar er is daarnaast een “tweede kring, niet verantwoordelijk voor het maken van een vonnis, maar die borg staat voor de voorwaarden om ertoe te komen.” Het is op dit vlak dat er regels spelen om tot een onpartijdig onderzoek te komen, het verbod de naam van een verdachte te publiceren vooraleer hij formeel beschuldigd is, het geheim van het onderzoek, enz.
Volgens Craven komt de eerbied voor deze regels voornamelijk toe aan de media en aan de politie. “De media moeten onpartijdig informeren, zich houden aan de letter en aan de geest van de wet, en niet een van de twee partijen steunen. De politie stelt onpartijdig de aanwijzingen voor, om te komen tot de rechtvaardigheid, niet tot de veroordeling.” Het is op deze punten dat volgens hem er erge tekortkomingen zijn geweest in de zaak Pell.
“Sommige media — voornamelijk ABC en de journalisten die voor de groep Fairfax werkten — hebben jaren besteed in een poging om te bewijzen dat Pell de meest verachte persoon van Australië was (…) Erger nog, politieagenten van Victoria, onder meer de hoofdcommissaris Graham Ashton, werkten daaraan mee. Erger nog dan de herhaalde aankondigingen van dreigende beschuldigingen van Ashton, en zijn verwijzingen naar “slachtoffers” in plaats van “vermoede slachtoffers”, waren er in de tijd samenvallende communiqués van de politie met exclusieve reportages van gunstige media. “Er was een “gezamenlijke inspanning van talrijke media, inbegrepen de openbare radio-televisie en de politie van Victoria om een persoon nog vóór zijn vonnis te bekladden.”
Cook besluit: “Men moet het wettelijk systeem eerbiedigen. Wanneer zijn Eminentie kardinaal George Pell misdrijven heeft begaan, voornamelijk wanneer het om seksuele misbruiken gaat, verdient hij geen mildere straffen dan welke misdadiger ook. Maar er zijn meer dan voldoende redenen om te geloven dat hij geen billijk vonnis heeft gekregen. Of, zoals Ferguson het bitter zegt “het publiek kan nooit volledig zeker zijn dat de rechtszaak van de eeuw geëindigd is met een correct vonnis.”
Bron: http://www.aceprensa.com/articles/dudas-sobre-la-condena-al-cardenal-pell/. Dit artikel werd vertaald uit het Frans door Walter Van Goethem. Naast de verwijzingen in de tekst naar de artikels van Frank Brennan, John Ferguson, Michael Cook en Greg Craven, kunnen de belangstellende lezers ook nog de volgende teksten lezen:
– George Weigel, in “First Things”: The Pell Affair: Australia Is Now on Trial
– Raymond J. de Souza, in het “National Catholic Register”: Calling Cardinal Pell’s Prosecution What It Is: Religious Persecution
– Marco Tosatti, in “La nuova bussola quotidiana”: Lo strano caso della condanna del cardinale Pell.
