De Mars voor het Leven, een initiatief van jongeren

In België zal de volgende Mars voor het Leven plaats hebben te Brussel op 22 april. Het gebeuren zal als thema hebben “Zijn zij met uitsterven bedreigd?” en zal waarschuwen voor de voortschrijdende ontwikkeling van het eugenisme.

De volgende Mars voor het Leven zal plaatsvinden in België op 22 april. Heeft deze editie 2018 een bijzonder thema? Wat is het ordewoord ervan?

Dit jaar trekken wij aan de alarmbel van het eugenisme dat zich voortschrijdend in onze maatschappij nestelt. “Zijn zij met uitsterven bedreigd?”: zo luidt de titel van de plakbrief van de editie 2018, afgebeeld met gezichten van personen die bedreigd zijn door abortus (zoals de ongeboren kinderen bij wie een handicap ontdekt is) en door de euthanasie (zoals de oudere personen of wie een groot fysisch of psychologisch lijden meemaakt). De boodschap onderstreept ook de paradox die er kan zijn om diersoorten die door verdwijning bedreigd zijn te willen redden, terwijl volledige categorieën van het menselijk ras verdreven worden door allerlei praktijken die het menselijk leven aantasten. Men denkt met zekerheid aan vragen die worden opgeworpen in de actualiteit van dit jaar, met betrekking op het gebruik van een nieuwe prenatale niet-invasieve opsporingstest, die aanbevolen wordt om meer systematisch bepaalde handicaps te ontdekken en die de deur openzet voor nog meer abortussen. Men denkt ook aan de debatten over de euthanasie wegens “levensmoeheid” of “vervuld leven”, die volgens sommige onderzoeken zogezegd gewenst is door 7 Belgen op 10. De toestand is zeer erg: onze maatschappij stapt in een selectie van de menselijke wezens in functie van hun genetische eigenschappen of hun levensomstandigheden… Het probleem is dat zulks gebeurt onder het woordgebruik van vrijheid of zelfbeschikking over zijn lichaam of zijn leven… terwijl zulks een teken van diepe nood is. Men moet reageren als burger, uit solidariteit, tegenover zoveel ontwaarding van het menselijke.

Uw vorige uitgaven werden eerder goed door de media weergegeven. Waarom?

De eerste editie van de Mars voor het Leven in 2010 heeft fel verrast, vooral bij de politieke wereld. Het was inderdaad de eerste openbare invraagstelling van de wet van 1990. Na de Mars hebben zij de besprekingen voor het uitbreiden van de abortus opgehouden. Er zijn ongetwijfeld nog andere redenen daarvoor, maar de eerste Mars heeft daartoe zeker bijgedragen. De laatste keer dat dit onderwerp op de tafel gelegd werd, was het voorbije jaar. De Mars volgde op enkele dagen na de zaak Mercier (de professor aan de Université Catholique de Louvain die aan zijn studenten een filosofische argumentering had voorgelegd tegen abortus als voorwerp van studie en bespreking, en die voor deze daad die “inging tegen de waarden van de Universiteit” uit zijn ambt geschorst werd). Wij kregen daarover een brede interesse van de media. Enkele weken later vernamen wij dat de besprekingen in het Parlement over het uitbreiden van de toegang tot abortus uitgesteld werden.

Heeft uw beweging zover verbazing gewekt?

Onze beweging verbaast vooreerst omdat zij meer en meer omvang krijgt, niet alleen in België, maar in vele landen van de wereld. De laatste Mars in de Verenigde Staten bracht meer dan 400.000 personen samen, 20.000 in Frankrijk en kort geleden nog twee miljoen in de steden van Argentinië. Het is een maatschappelijke beweging die omvang neemt tegen een toestand die overal in de wereld erger wordt.

De Mars voor het Leven verbaast ook omdat zij jong is: ontstaan uit een initiatief van jongeren, vanaf het begin georganiseerd door jongeren en die telkens meer jongeren bijeenbrengt. In het organiserend comité werken wij aan één stuk door om de Mars voor te bereiden, ze kenbaar te maken, de thema’s en de boodschap ervan te ontwikkelen en te doen kennen. Er is een dynamiek, een bijzondere blijdschap die de marsen voor het leven doordringt, en die niets ontneemt aan de ernst van hun boodschap: want de jongeren en zelfs de kinderen lijden er werkelijk onder te weten dat men mensen aan euthanasie onderwerpt en zelfs kinderen, en kleine menselijke wezens doodt in de schoot van hun moeder. Het is een generatie van overlevenden, een naam die deze beweging in volle groei in Frankrijk draagt, die het geluk kennen dat zij door de mazen van de abortus zijn ontsnapt, en die deze levensvreugde aan iedereen willen meedelen.

Welke zijn de nieuwe uitdagingen, momenteel of in de toekomst, en die onrust opwekken in de rangen van uw sympathisanten?

We zijn ongerust over het feit dat er sedert 2011 in België geen enkel getal, geen enkel gegeven meer is over de toepassing van abortus. Het is het totale duister want de Commissie voor de beoordeling van de vrijwillige zwangerschapsonderbreking blijft sedert 2013 volledig in gebreke en er schijnt geen politieke wil te zijn om na te gaan wat er in feite gebeurt, noch om na te gaan hoe het aantal abortussen te verminderen door met alternatieven te werken en met hulp aan zwangere vrouwen. Wij zijn er ook ongerust over dat men in de scholen aan de kinderen niet meer de eerbied voor het leven dat kan voortkomen uit een seksuele relatie aanleert. Wij delen de onrust van talrijke geneesheren en zorgverstrekkers die meer en meer durven spreken, gekwetst als ze zijn door de euthanasie die in de ziekenhuizen binnendringt en zich opdringt, terwijl zij zich geroepen weten het lijden te verzorgen en te begeleiden.

Deze bezorgdheid is niet deprimerend, integendeel: voor de werkelijkheid geplaatst en met durf de zaken noemend, dat het mogelijk is deze persoonlijke en maatschappelijke kwetsuren te verzorgen. Men moet erover durven spreken, dat is het doel van de Mars en zijn deelnemers, want de waarheid kan kwetsen, maar ze maakt uiteindelijk vrij.

Strijdige klanken worden gehoord binnen de controlecommissie voor euthanasie. Mogen wij spreken van een begin van bewustwording?

Inderdaad heeft Dokter Ludo Vanopdenbosch ontslag genomen uit de controlecommissie over euthanasie met de uitleg in een brief die alles zegt over het werk van deze Commissie: zij weigerde het geval van een euthanasie op een patiënt die daartoe geen verzoek had gedaan over te maken aan het Parket. Het gemis aan eerbied van de wet door deze Commissie en door de mensen van de praktijk is erg, en de zorgverstrekkers zowel als de vreemde pers zijn verontrust over de ontsporing van de toepassing van de euthanasie in België.

Er gaan ook stemmen op om te waarschuwen voor het groeiend aantal euthanasiegevallen op grond van dementie of psychiatrische symptomen: dit aantal is meer dan verviervoudigd sedert 2012. Om u een voorbeeld van ontsporing te geven, sommige geneesheren komen ertoe euthanasie toe te passen op personen die depressief zijn.

Wij hopen dat deze bewustwording zal leiden tot een verandering van het paradigma, dat het levenseinde niet meer rijmt met euthanasie, maar met aan de patiënt aangepaste zorgen. Want elk menselijk wezen bezit een intrinsieke waarde, die niet afhangt van zijn geestelijke of fysieke gezondheid. Iedereen heeft zijn plaats als dusdanig in de maatschappij en verdient alle mogelijke zorgen.

België wordt dikwijls met de vinger gewezen voor zijn ethische overtredingen. Is alles zo zwart dat men het moet laten horen? Zijn er geen stralen van hoop?

Het is waar dat men de indruk kan hebben te leven in een soort van laboratorium van de dood en ethische grensoverschrijding. Wij zijn het eerste land dat euthanasie van minderjarigen toelaat, wij laten de zwangerschap voor een ander toe aan draagmoeders (de facto, sedert een twintigtal jaren, wegens een juridisch vacuüm). De voorstellen tot verruiming van de toegang tot abortus en de euthanasie gaan in dezelfde richting: die van een afglijdende helling, onvermijdelijk sinds de deur van deze toepassingen onder bepaalde voorwaarden open staat. Want de grendels van de voorwaarden komen beetje bij beetje los.

Wat het debat in België ondermijnt, meer nog dan de enkele zogezegde progressisten (ze zijn altijd minder talrijk als men denkt), is het ontbreken van reactie van de bevolking. Wij kunnen de kunst van het compromis kweken en erover fier zijn in bepaalde omstandigheden, maar wanneer het gaat over zulke essentiële vragen als vragen van leven of dood, wordt het compromis verblinding of meer nog onverschilligheid of lafheid voor het ergste.

Er is hoop op voorwaarde dat er moed is. En moedige Belgen staan er op: dokters en zorgverstrekkers getuigen publiek, schrijven boeken waarin zij klaar de toestand in hun ziekenhuizen beoordelen, vrouwen getuigen over hun abortus, jongeren vormen zich om in te lichten, om te helpen… Zulks is recent, nog zwak.

De grens van de slaperige toestemming is moeilijk te overschrijden, en die sprong vraagt veel moed; een moed die geput wordt in de confrontatie met de werkelijkheid van deze doodspraktijken, in het overbrengen van de waarden binnen de gezinnen, in de internationale steun die wij van onze tijdgenoten ontvangen, en in de ervaring dat zich inspannen voor het leven en voor de bescherming van de zwaksten een oorzaak van blijdschap is voor allen.

Mars voor het leven, zondag 22 april om 15 uur aan de Kunstberg te Brussel. Site: klik hier.

Bron: https://www.famillechretienne.fr/filinfo/en-belgique-la-marche-pour-la-vie-etonne-parce-qu-elle-est-jeune-235392, waar dit artikel werd gepubliceerd als: “La Marche pour la Vie, une initiative et une organisation de jeunes qui réunit toujours plus de jeunes”. Deze tekst werd uit het Frans vertaald door Walter Van Goethem.