Naar aanleiding van een aantal recente verklaringen, herinnert de aartsbisschop van Philadelphia in zijn wekelijks column welke de band is tussen naastenliefde en waarheid.
Bijna iedereen die probeert de recente regeringstumult in Washington te begrijpen, is ofwel (a) vooraf toegewezen aan de versie van de gebeurtenissen van de ene of de andere politieke partij of (b) is enorm verward. De meesten van ons vallen min of meer in de laatste groep. Dit betekent dat heel wat burgers uitkomen bij een gevoel van machteloosheid, dan eens bij een gevoel van afgunst en dan eens bij een gevoel van boosheid. Indien de waarheid ons vrij maakt, zoals de Bijbel zegt, dan zorgt een gebrek aan waarheid voor frustratie en voor een eng gevoel van onzekerheid. Anders gezegd: verwarring is slecht. Het is slecht voor de individuele ziel en voor de gezondheid van de maatschappij. Onvermijdelijk veroorzaakt het tweedracht en conflict.
Verwarring kan verschillende oorzaken hebben. Sommige oorzaken zijn zeer onschuldig. Iemand kan informatie foutief horen of foutief interpreteren. Ook kan iemand zich onduidelijk uitdrukken. Soms zijn er factoren, buiten iemands wil om, zoals de vooringenomenheid of slordigheid van een nieuwsorganisatie, die kunnen belemmeren of aanzienlijk kunnen kleuren hoe een boodschap wordt overgebracht en ontvangen. Dat is nu eenmaal de natuurlijke gang van zaken. Daarom hebben leiders de speciale taak om duidelijk, eerlijk en voorzichtig te zijn in wat ze doen en zeggen. Zij moeten de “waarheid met liefde” spreken, om het met de woorden van Sint-Paulus te zeggen. Overhaast of opzettelijk verwarring veroorzaken over een belangrijke zaak is een ernstig verzuim voor een gezagspersoon. Zo is het in openbare leven en zo is het ook in het leven van de Kerk.
Er is geen liefde – geen liefdadigheid – zonder waarheid, net zoals echt erbarmen onlosmakelijk verbonden is met een kader van rechtvaardigheid dat geïnspireerd en geleid is door de waarheid. Tegelijk is waarheid gebruikt als wapen om anderen te vernederen of waarheid zonder geduld en liefde een bijzonder lelijke vorm van geweld.
Wat is nu het punt van deze overwegingen?
De voorbije weken zijn er bij de leiding van de Kerk van Duitsland stemmen opgegaan die gesuggereerd (of sterk geïnsinueerd) hebben voorstander te zijn van het instellen van een katholieke zegenritueel voor koppels van hetzelfde geslacht die voor de wet getrouwd zijn of voor de wet willen trouwen. Op het eerste gezicht lijkt dit idee edelmoedig en verstandig. Maar de onvoorzichtigheid van deze publieke verklaring baart ernstige zorgen, en daar is reden toe. Een antwoord dringt zich op, want wat er gebeurt in een plaatselijke realiteit van de Wereldkerk, heeft onvermijdelijk zijn weerklank ergens anders, uiteindelijk zelfs hier.
In ons geval zou elk zegenritueel een medewerking aan een moreel verboden daad zijn, hoe oprecht de mensen die dit ritueel willen, ook zijn. Zo’n ritueel zou het katholieke getuigenis over de aard van het huwelijk en het gezin ondermijnen. Het zou de gelovigen verwarren en misleiden. Het zou de eenheid van onze Kerk kwetsen omdat het niet genegeerd kan worden of in stilte behandeld.
Hoe komt het dat een blijkbaar barmhartige daad zo voor problemen zorgt? Mensen zegenen in hun bijzondere levensvorm moedigt hen effectief in die levensstaat aan, in dit geval, in homoseksuele verbintenissen. Door de christelijke geschiedenis heen is een eenvoudig en verstandig feit van toepassing: lex orandi, lex credendi, d.w.z., de manier waarop we bidden geeft vorm aan de manier waarop we geloven en aan wat we geloven. Door een nieuw ritueel in te stellen onderwijst en bevordert men een nieuwe leer, door haar beleefd effect, d.i. door de praktijk.
Er zijn twee principes die we moeten onthouden. Ten eerste, dat we alle mensen moeten behandelen met het respect en de pastorale zorg die ze verdienen als kinderen van God met hun inherente waardigheid. Dit omvat nadrukkelijk mensen die tot hetzelfde geslacht aangetrokken zijn. Ten tweede, dat er geen waarheid is, noch echte genade, noch authentiek erbarmen, in het zegenen van gedragingen die mensen van God wegleiden. Dit is in geen geval een verwerping van de mensen die zo’n zegening vragen, maar eerder een weigering om te ontkennen wat we als waar beschouwen over de natuur van het huwelijk, het gezin en de waardigheid van menselijke seksualiteit.
Opnieuw: ieder van ons, wat ook zijn zwakke of sterke kanten zijn, heeft als menselijke wezen het recht om met het respect behandeld te worden dat onze God-gegeven waardigheid vraagt. We hebben ook het recht om de waarheid te horen, of het ons nu bevalt of niet, zelfs als het ongelukkigerwijs de eenheid van de Kerk zelf lijkt te compliceren. Om het met Thomas van Aquino te zeggen: “Het goede van de kerkelijke eenheid, waar het schisma tegen ingaat, is minder dan het goede van de goddelijke waarheid waar het ongeloof tegen ingaat.” (S.Th. II-II, q. 39, a. 2)
Jezus zei dat de waarheid ons zal bevrijden. Nergens geeft hij aan dat de waarheid het ons makkelijk zal maken. We moeten de waarheid duidelijk te horen krijgen en deze duidelijk delen, altijd met liefde. Verwarring veroorzaken over belangrijke waarheden van ons geloof, hoe goed bedoeld ook, maakt een moeilijke taak nog moeilijker.
Bron: http://archphila.org/archbishop-chaputs-weekly-column-charity-clarity-and-their-opposite/.
