Het pijnlijke abortusdebat en de positie van de Kerk kwam dezer dagen weer ter sprake. De eigenaardige positie die de autoriteiten van de “université catholique (?) de Louvain” (1) onlangs innamen brengt de kwestie weer op de voorgrond. Ik stel u de bedenkingen voor van een gewone priester, die wenst trouw te blijven aan de leer van Jezus en zijn Kerk, en die in zijn pastoraal reeds verschillende keren vrouwen ontmoette die een zwangerschapsonderbreking ondergingen.
Men zegt dat de Kerk van het verleden, gekenmerkt door rigiditeit en dogmatisme, moet plaats maken voor een verdraagzamere en meer barmhartige Kerk. Er is hier echter een ernstige fout in het vooruitzicht, die de barmhartigheid verkeerd inschat vanuit christelijk standpunt.
De leer van de Kerk behoudt enerzijds de waarheid en gerechtigheid, anderzijds barmhartigheid en begrip.
Wat betekent abortus voor de Kerk? Volgens het tweede Vaticaans Concilie zijn abortus en kindermoord afschuwelijke misdaden! De encycliek “Evangelium Vitae” van de heilige Johannes Paulus II leert ons dat abortus een vrijwillige moord is op een onschuldig wezen! Zo heeft de Heilige Vader heeft in zijn leergezag een hangende kwestie beslecht, namelijk dat abortus een echte inbreuk is op het vijfde gebod. Het gaat hier dus werkelijk om moord. Is het toeval of niet, dat op het ogenblik dat België in de ban van de affaire Mercier was, paus Franciscus op zijn twitter account het volgende schreef: De verborgen heilige schat van alle menselijk leven beschermen, vanaf de conceptie tot aan het einde van het leven, is de beste weg om elke vorm van geweld te verhinderen.
Een lakse en liberale houding aannemen in dit domein is geen houding van barmhartigheid. Want men moet er steeds alles aan doen om een vrouw af te raden haar zwangerschap te onderbreken. Men is reeds overtuigd als men de psychische wonden ziet die een vrouw voor de rest van haar leven draagt indien zij deze fout beging. Door de vernietiging van het leven, neemt de geest van de dood bezit van haar ziel. Een chronische en terugkerende depressie riskeert haar te martelen voor de rest van haar leven. Bij elke abortus zijn er twee slachtoffers: het kind en de moeder.
Gelukkig zijn er priesters die hen ter hulp kunnen komen door gebeden van bevrijding en genezing. De barmhartigheid begint juist daar, dat God ondanks alles van de zondaar houdt zoals hij is. Door berouw en vertrouwen in de barmhartigheid, vergezeld van een echt gebedsleven en bekering en doordrongen van het volle vertrouwen in God, kan echt herstel en genezing tot stand komen en is er geestelijke verrijzenis mogelijk. Talrijke getuigenissen bevestigen dit. Moge elke vrouw die in de fout ging, een spirituele leider vinden die haar vergezelt op de weg van het herstel, om te eindigen met de jubelzang van de Exultet: gelukkig de fout die ons deze verlossing gaf. God in zijn barmhartigheid verandert onze fouten uit het verleden in een zegen voor de toekomst.
De barmhartigheid van de Kerk, luidkeels door sommigen geëist, bevindt zich daar en is onafscheidelijk verbonden met een sterk en moedig discours over de onaantastbare morele principes van de katholieke moraal.
(1) In maart ll. is een heisa ontstaan in Franstalig België rond een tekst die een professor filosofie aan de “Université Catholique de Louvain”, Stéphane Mercier, onder zijn studenten had verspreid. In dit document, dat louter filosofische argumenten hanteerde, definieerde hij abortus als moord op een onschuldige persoon die zich niet kan verdedigen, wat de vraag doet rijzen of het niet erger is dan verkrachting. De professor werd ontheven van zijn opdracht aan de universiteit. In een mededeling zei deze dat “het recht op abortus ingeschreven staat in het Belgisch recht (sic) en dat de nota waarvan de UCL op de hoogte is in tegenstelling staat met de waarden die door de universiteit worden uitgedragen. Het feit van stellingen te verkondigen in het kader van het onderwijs die haaks staan op deze waarden is onaanvaardbaar”.
Père Simon Noël is benedictijner monnik te Chevetogne. Deze tekst werd uit het Frans vertaald door Véronique De Clerck.
