Ik heb een kind verloren.
Het was niet heel groot, nauwelijks 10 cm. 10 centimeter, maar een hart dat klopte.
Het leven verandert onmiddellijk van kleur. Iedere vezel van mijn lichaam organiseert zich en reoriënteert zich naar dit ontluikend leven. Het hart stelt zich open voor een dialoog met deze kleine die zich cel na cel ontwikkelt, in een zo zacht, normaal ononderbroken verloop, tot aan de geboorte. De eerste echografie is trouwens een magisch ogenblik: mijn baby beweegt en ik zie hem. Hij is iemand!
Wanneer opeens het bloedverlies mij waarschuwt, ben ik naar de gynaecoloog gelopen. En daar is het verdict gevallen: het hartje klopt niet meer, de foetus is dood. En om me te troosten zegt hij mij: “de natuur doet soms de zaken wel: een vorm van natuurlijke selectie.”
Volgt daarna het in gang zetten van de medische machine om een curettage te doen en de baarmoeder te zuiveren. Mijn kind van 10 cm. zal bekeken worden, geanalyseerd om de mogelijke oorzaak van dit stilvallen van de zwangerschap te begrijpen. Over dit kleintje waarvan ik het gezicht heb gezien en dat mijn stem heeft gehoord, komt iemand mij zeggen dat men het gaat wegwerpen en het verbranden met de andere ziekenhuisafval. Zou u me willen doen geloven dat om er beter weer bovenop te komen, men moet doen alsof het niet heeft bestaan?
Integendeel, ik heb hem een naam gegeven: hij heet Alexander. Maar zijn lichaampje is in de afvalbak…
Een wet die het vluchtige bestaan van het na 140 dagen levenloos geboren kind zal erkennen
Tegenover het lijden van zovele mama’s hebben fijngevoelige mannen en vrouwen begrepen hoezeer wij, ouders in rouw nog vóór de geboorte van hun kind, de nood hebben onze kinderen die levenloos geboren werden of die gestorven zijn tijdens de zwangerschap in te schrijven in het grootboek van de Geschiedenis en van ons maatschappelijk leven.
En zo hebben die mensen met een hart een wetsvoorstel neergelegd dat het vluchtige bestaan van een doodgeboren kind vanaf 140 dagen zal erkennen. Deze wet zal aan wie erom vragen, toelaten zorg te dragen voor het lichaam van dit kind dat gestorven is vooraleer het licht te zien: wij zullen het kunnen begraven.
Wie kan inderdaad ongevoelig blijven aan de verwonding van deze ouders waarvan het levenloos geboren kind beschouwd wordt als afval?
Deze parlementaire overweging is sedert jaren op weg. De ouderverenigingen (Vlavabbs, Met Lege Handen, Parents désenfantés asbl) verheugen zich. Wij zullen eindelijk weldra komen tot een erkenning van de realiteit en van al onze “Alexanders”. Het was een bevalling. Het zal mijn hele leven mijn kind blijven.
De ouders die hun kind voortijdig verliezen vragen eenvoudig de erkenning van hun kleintje van 140 dagen en van 10 cm., maar sommige ideologen vrezen dat deze erkenning de wet die abortus depenaliseert in gevaar brengt.
In naam van de ideologische strijd zijn er talrijke mensen die ertoe komen zich volledig los te maken van de realiteit van de personen. Wat voor goeds houdt de overwinning van de “vrije keuze” in wanneer het leed van ouders die wenen, verhakkeld, in de vergetelheid geduwd, vertrappeld wordt?
Om te rouwen over dit leven dat in mijn schoot is opgegroeid, waarmee ik een band had gevlochten, uitgewisseld met mijn man en met de oudste van mijn kinderen, is een naam geven hem al teer beminnen, maar ook zijn eigen, zo kort bestaan aanvaarden. Zullen wij voor de talrijke vrouwen die getroffen zijn door het verlies van een baby vóór de geboorte voldoende hart en moed hebben om ze te helpen de realiteit van dit leven te erkennen?
In de hoofding van het artikel stelt Carine Thieffry zich voor als een gezinsmoeder. Dit opiniestuk werd gepubliceerd onder de titel “Notre “libre choix” d’enterrer notre enfant et de l’inscrire dans notre histoire” (“Onze “vrije keuze” ons kind te begraven en het in te schrijven in onze geschiedenis”) in de Libre Belgique van 16 juni 2015: http://www.lalibre.be/debats/opinions/notre-libre-choix-d-enterrer-notre-enfant-et-de-l-inscrire-dans-notre-histoire-5580007635709bdfaa7b3056. Deze tekst werd uit het Frans vertaald door Walter Van Goethem.
